Staatsovername van alle kinderen in Nederland

Hoe gaat het nu met het Schotse staatsvoogdmodel in Nederland? Pakken de gemeenten het snel genoeg op? Zo niet, hoe wordt de staatsovername van alle Nederlandse kinderen nu versneld?

Hoe lang hebben Nederlandse ouders nog de ouderlijke macht over hun eigen kind?

GIRFEC kreeg tegenstand in Schotland - Nederland moet anders
Zachtjes, met zo min mogelijk fanfare en trompetgeschal, wordt momenteel het Schotse GIRFEC model, waarmee een zogenaamd 'Named Person' de ouderlijke macht voor elk kind in zijn of haar portflio heeft, de gemeenten ingeschoven. Niet op dezelfde manier als in Schotland, want er zijn intussen lessen geleerd. Het Schotse GIRFEC kreeg namelijk veel tegenstand van een invloedrijke groep ouders die zeer effectief hun krachten konden bundelen: No To Named Persons ouderorganisatie oftewel N2NP.org Lees hier meer: Urgente vraag aan minister VWS de Jonge: wat zijn uw snode plannen?

Het lijkt alsof de GIRFEC generaals moesten brainstormen voordat ze in Nederland aan de slag gingen: hoe krijgen we dit systeem langs de ouders? Hoe schuiven we dit onder de radar zonder dat we de woede over ons heen krijgen van ouders die invloed en middelen hebben en die weten hoe het systeem werkt?

Het kwetsbare gezin is prooi
Terugkijkend op de ontwikkelingen zien we het antwoord: focus op de kinderen van ouders die geen invloed, geen tijd, geen opleiding, geen geld en geen kennis van het systeem hebben. Er is namelijk één groep ouders die zeer kwetsbaar is: de gescheiden ouders, de ouders met schulden, de ouders met lage opleidingen, de ouders die ervaring hebben met geweld en misbruik, de ouders met een sociale handicap. En dat zijn heel vaak de ouders van kinderen die door al deze problematiek in de jeugdzorg terecht komen.

Laffe leiders
Daarom is het domein van jeugdzorg ongetwijfeld het speerpunt van laffe leiders geworden. Alleen jeugdzorg kan rekenen op sympathie van de Nederlanders. Alleen in de jeugdzorg wordt al gesold met gezinnen die te diep in de problemen zitten om te doorzien wat er gebeurt. Ze hebben hun handen vol aan hun eigen problematiek, zijn vaak te gestresst of depressief of aan huis gebonden door geldgebrek om in verweer te komen. Ook zijn ze vaak bang om het contact met hun kinderen helemaal te verliezen als ze zich niet schikken naar de instanties.

Roofdier zoekt zwakke schakel: gemeenten

Een roofdier zoekt altijd de zwakste schakel. Probleemgezinnen zijn de eerste schakel. En de gemeenten zijn de tweede zwakke schakel. Dat heeft een oorzaak: vanaf 2014/2015 is de gemeente ook één groot probleemgezin geworden met geldgebrek, wanorde, stress en kinderen die teveel aandacht en middelen vergen om nog op andere gebieden effectief te kunnen zijn. Dit was allemaal het gevolg van de funeste decentralisatie van de jeugdzorg. Was dit opzet, minister Hugo de Jonge?

Tilburg was de eerste gemeente die bereid was om naar een oplossing in het buitenland te zoeken. Ze waren gecharmeerd door de presentaties, het reisje naar Edinburgh, de juiste taal en de mooie mensen met mooie verhalen over het Schotse GIRFEC model. Vanuit Tilburg gaan nu ook andere gemeenten overstag om de Nederlandse versie onder het kopje 'Kansen voor elk kind' en de 'kansencirkel' te omarmen. Deze omgeturnde gemeenten worden nu gebruikt als rolmodellen om andere gemeenten onder druk te zetten.

Puddingfabrieken
Maar iedereen die in of met de gemeente werkt, weet dat het puddingfabrieken kunnen zijn: je grijpt erin maar er gebeurt niets. Interne regels, laterale werkwijzes, een veelvuldigheid aan stakeholders, afdelingen, interne belangen en bureaucratie maken een gemeente nu niet bepaald een organisatie die openstaat voor een rappe cultuuromslag. Terwijl ze toch vreselijk hun best doen. In iedere gemeente liggen er meerdere verandertrajecten, waarover ze veelvuldig vergaderen, netwerken, workshoppen, verbinden en verdiepen. Ook over GIRFEC en de Nederlandse vertaling ervan: de Kansencirkel die elk kind moet profileren zodat alle belanghebbenden invloed kunnen uitoefenen op het kind (Het Kind Centraal) en er geld aan kunnen verdienen. Het gaat helaas te langzaam voor de club die voor het kind wil gaan, want het blijven puddingfabrieken. Je grijpt erin maar je hebt niks.

Daarom werd er een coalitie gesmeed om de implementatie van het nieuwe systeem te versnellen. Een coalitie waarbij de overheid en de commercie samen werken om vaart te zetten achter het project om de invloed over het kind en het verdienmodel over het kind samen te smeden. Dit programma heet: Onderwijs Zorg Jeugd in de Regio:

De coalitie Onderwijs Zorg en Jeugd is een samenwerkingsprogramma gestart met twintig partners om alle kinderen in Nederland optimale ontwikkelkansen te bieden, ongeacht hun zorgbehoeften, gedrag of beperkingen. De coalitie maakt zich hard voor een betere aansluiting tussen de drie domeinen. Voor het programma gaan verschillende regio's aan de slag met het bedenken en uitvoeren van oplossingen om de aansluiting tussen onderwijs, kinderopvang, jeugdhulp en zorg te verbeteren.

Eind juni ontvangen verschillende regio's een uitnodiging voor het programma. In de eerste lichting gaan tien 'inspiratieregio's' aan de slag, gevoed door kennis en ervaringen van experts, partners en andere deelnemers. Met landelijke activiteiten helpt de coalitie de regio's in hun lerende aanpak. Zo wordt gestart met ontwikkelgroepen van interprofessionele teams, versterking van het een op overeenstemming gericht overleg (OOGO) en monitoring.

ALLE KINDEREN IN NEDERLAND!!! ONGEACHT HUN ZORGBEHOEFTEN, GEDRAG OF BEPERKINGEN!!!

Met deze aanpak gaan de GIRFEC generaals het grote offensief aan. In het geniep, onder de radar, verborgen tussen gortdroge ellenlange zinnen in rapporten die niemand leest. Het is hoog tijd om hier een schijnwerper op te richten. Als Nederland om zijn kinderen geeft, dan wordt het hoog tijd om goed geinformeerd te zijn over de tactieken van de leiders en de instellingen die (bewust of onbewust) samenwerken om kinderen onder de bescherming van hun ouders weg te halen.